அட! இதயமே இமயமா? தொடர்-5

       
இமயம்
     
1986ஆம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் மாதம் 24ம் திகதி.

அன்று இரவு

தனது மக்களை விட்டுப் பிரிந்து அஞ்ஞாதவாசத்தில் இருந்த தலைவனின் இல்லக் கதவினை சிலர் தட்டினார்கள்.

அவர்களின் தட்டல்; காலத்தின் அழைப்பு.

அங்கே திறந்து கொண்டன காலத்தின் கதவுகள்.
தரிசனமானதோ, காலம் வெளிப்படுத்தி நின்ற வரலாற்று நாயகன்.

அவர்தம் மக்கள் சமூகத்தின் இனி எழுதப்படப்போகும் புதிய கதைகளின் கதாநாயகன்.

தமது காணாமற்போன குழந்தையினைக் கண்டு கொண்ட அன்பான பெற்றோரின் ஆர்ப்பரிப்பான மகிழ்ச்சி; அதுகாறும் நெஞ்சத்தை அழுத்திக் கொண்டிருந்த சுமைகளின் வெளியேற்றம், அதனாலான சுகமான பெருமூச்சு.

அங்கே கதவைத் தட்டியவர்களுக்கு தோன்றியிருக்கும் என்பதில், இன்னுமேன் உங்களுக்குச் சந்தேகம்....?

அன்று -
'அவரும் இவரும் இல்லாமல் பேச்செதற்கு' என்றார்கள்.

இன்று -
'தொண்டர்கள் நாம் இருக்கின்றோம். தலைவர்தான்....?'
என்கிறார்களே. ஆனால்,

தலைவன் -

அவன் அன்றும் தலைவன்; இன்றும் தலைவன்;
இனிமேலும் தலைவனே!

வழிகாட்டும் தலைவன்.

அன்று -

மக்கள் தன்னை வெறுக்கிறார்களே, தூற்றுகிறார்களே என்பதற்காக மக்களைப் புறக்கணித்தானா?

இல்லவே இல்லை!

இன்னும் சத்தமாகச் சொல்லுங்கள் -
இல்லவே இல்லை!!

இன்று -

அதே மக்களை தன்னைத் தேடி - நாடி வந்துவிட்டார்களே என்பதற்காக, இறுமாந்துவிட்டானா?

இல்லவே இல்லை!

இன்னும் சத்தமாகச் சொல்லுங்கள் -

இல்லவே இல்லை!!

ஒரே ஒரு கோரிக்கையை மட்டும் முன்வைக்கின்றார்.

இனியாவது -

'மரணம் மட்டும் துணிந்து வருவீர்களா?'

இனியாவது -

அவரது மரணம் கடந்தும் -
துணிந்து செல்வீர்களா....?

இது தலைமைத்துவம்!

உச்சியை நிமிர்ந்து பார்க்கும் எத்தனத்தில் கழுத்து வலித்துப் போகிறதே; இமயம்!

இது காலக்கட்டுமானத்தினாலான கற்பாறையொன்றின் இமயமல்ல. மக்கள் சமூகம் ஒன்றின் கட்டுமானத்தினாலான இதயம் ஒன்றின் இமயம்.

அட! இதயமே இமயமா?

அதிலென்ன சந்தேகம்!

         தொடரும்....

எம்.என்.எம்.யஸீர் அறபாத்.
      ஓட்டமாவடி (கல்குடா)

(அஷ்ரஃப் பெருக்கெடுத்த கதைகள்.....)

SHARE THIS